علیرضا فدایی – ونکوور
احتمالاً مساوی ۲-۲ با تیم استرالیا و راهیابی تیم ایران به جام جهانی بعد از ۲۰ سال را به یاد دارید. چه شور و حالی بود. حالا تصور کنید که این انتظار به ۳۶ سال بکشد. کاملاً درست است که فوتبال و محبوبیت آن در ایران و کانادا قابل‌مقایسه نیست، اما محبوبیت روزافزون این ورزش و تعداد بسیاری از مهاجران که از کشورهای علاقه‌مند به فوتبال به کانادا می‌آیند، علاقه به راهیابی تیم کانادا به جام جهانی را چندین برابر کرده است.
اولین‌باری که تیم کانادا به جام جهانی راه یافت در مسابقات ۱۹۸۶ مکزیک بود. با راه‌اندازی فوتبال حرفه‌ای و لیگ آمریکای شمالی، فوتبال بالاخره جای خود را آهسته‌آهسته در کشورهای آمریکا و کانادا باز کرد. برخی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ جهان که پیش از بازنشستگی در این لیگ بازی کرده‌اند به کاشت ریشهٔ این ورزش در این گوشه از جهان کمک بسیار کردند. پله، کرایف، بکن بائر، جرج بست جزو بازیکنانی بودند که پیش از بازنشستگی خود در لیگ فوتبال آمریکای شمالی بازی کردند.
همان‌طور که انتظار می‌رفت، تیم کانادا در آن جام درخششی نداشت. گویا آن‌ها فقط خوشحال بودند که به بزرگ‌ترین رویداد فوتبال جهان راه یافته بودند. اما نتایج آن‌ها آن‌چنان هم بد و ضعیف نبود. آن‌ها در حالی با سه شکست و بدون زدن حتی یک گل از جام خارج شدند که در هیچ بازی‌ای بیش از دو گل دریافت نکردند.
نتایج آن‌ها وقتی آبرومندتر می‌نماید که بدانیم این شکست‌ها در مقابل مجارستان، شوروی و فرانسه رقم خورد.
تیم شوروی از قدرت‌های بزرگ دههٔ هشتاد میلادی بود و دو بازیکن برتر اروپا را در اختیار داشت؛ ایگور بلانوف که در آن سال بهترین بازیکن سال اروپا شد و اولگ بلوخین زنندهٔ یکی از گل‌های بازی که چند سال پیش مقام بهترین بازیکن اروپا را به‌دست آورده بود.
فرانسه هم که خط میانی رؤیایی خود را در اختیار داشت با رهبری میشل پلاتینیِ بزرگ به‌زحمت و با یک گل پیروز شد. فرانسه در آن جام به مقام سوم جهان رسید و این در حالی بود که به‌عنوان قهرمان اروپا در آن جام حاضر شده بود.
آن جام به پایان رسید و این آغازی بود برای انتظاری طولانی. تیم آمریکا پس از میزبانی این کشور در سال ۱۹۹۴ به جمع حریفان قَدَر منطقه پیوست. مکزیک هم که از دیرباز تیم قدر منطقه بوده است و در کنار تیم‌های آمریکای مرکزی مثل کاستاریکا، هندوراس، ال سالوادور و پاناما کار را برای راهیابی کانادا سخت می‌کرد.
با وجود سال‌ها کار بنیادی در سطوح پایه و محبوبیت روبه‌رشد، جام‌های جهانی یکی پس از دیگری با غیبت کانادا برگزار می‌شد. در این بین افتخارات تیم زنان کانادا در سطح المپیک جای خالی تیم مردان را در سطح بین‌المللی بیشتر نمایان می‌کرد.
اما رقابت برای حضور در جام جهانی ۲۰۲۲ در حالی آغاز شد که میزبانی مشترک کانادا برای جام جهانی ۲۰۲۶ مشخص شده بود. دوباره نگرانی‌های قدیمی شروع شد که در کنار مکزیک و آمریکا که سال‌هاست فاصلهٔ زیادی با سایر تیم‌های منطقه دارند، شانس راهیابی کانادا چقدر است.
اما این بار همه‌چیز بهتر از پیش‌بینی جلو رفت. صدرنشینی کانادا در جدول با شکست رقیبان قدر خود، آمریکا و مکزیک، امیدهای راهیابی به جام جهانی را زنده کرد. به‌خاطر داشته باشید تیم‌های هندوراس و ال سالوادور با آنکه در سطح جهانی درخششی نداشته‌اند، در دوره‌های قبلی با نتایج سنگین تیم کانادا را شکست داده بودند. در نهایت تیم کانادا در خاک خود تیم جامائیکا را چهار بر صفر شکست داد تا به این انتظار بسیار طولانی پایان دهد.
جان هردمن مربی سابق تیم زنان کانادا که با این تیم به دو مدال برنز المپیک دست یافته بود، واقعاً گل کاشت و توانست یک تیم متحد و یکپارچه به‌وجود آورد. برخی از مسابقات در هوای بسیار سرد ولی با ورزشگاه‌های پر از تماشاگر برگزار شدند. با اینکه برخی هوای سرد کانادا را نوعی امتیاز در مقابل تیم‌های دیگر از کشورهای گرمسیر به‌حساب می‌آورند، واقعیت این است که این شرایط در دوره‌های قبل هم وجود داشت. اما هیچ‌وقت این مورد باعث نتیجه‌گیری تیم کانادا نشده بود.
بی‌شک ارتقای سطح رقابت لیگ آمریکای شمالی و حضور چندین بازیکن کانادایی در تیم‌های باشگاه‌های اروپا هم بی‌تأثیر نبود و به‌احتمال زیاد پس از پایان جام بازیکنانِ خوش‌درخشیده بتوانند راهی تیم‌های بزرگ‌تر بشوند.
هواداران فوتبال هم با حضور پرشمار در ورزشگاه، تیم کانادا را به‌خوبی حمایت کردند. باید دید که نتایج این تیم در جام ۲۰۲۲ چه خواهد بود. دورهٔ بعدی هم که کانادا جزو میزبانان خواهد بود و با افزایش تعداد تیم‌های شرکت‌کننده در جام جهانی شاید کار کانادا برای حضور در جام راحت‌تر هم بشود.
جالب است بدانید این برای اولین بار در تاریخ جام جهانی است که هر دو تیم ایران و کانادا با هم در مسابقات حضور خواهند داشت. همین جذابیت مسابقات ۲۰۲۲ را چند برابر می‌کند. امیدوارم آیندهٔ خوب و درخشان برای هر دو تیم ادامه یابد.
